Het laatste levensuur van een gewone mens. De voorstelling begint wanneer een vrouw thuiskomt in haar woonkamer en eindigt met haar zelfdoding. Of is het andersom? Kan dit uur ook achterstevoren worden verteld, waarbij ze terug tot leven wordt gewekt?

In de theatergeschiedenis (Antigone, Ophelia, Hedda Gabler) wordt een vrouw die zelfmoord pleegt weggezet als rebels en gekwelde. De houding kan enkel bewonderd worden in de perfectie van hun dode lichamen. Vanaf het begin weet je dat ze in de laatste act zullen sterven, maar toch kom je kijken. Gewend aan het gevoel van onafwendbaarheid, kijken we toe terwijl de dood dichterbij komt. Die opnieuw en opnieuw zien, lijkt op onze ervaring van politieke en existentiële devotie en machteloosheid. Is er manier om daar uit te breken?

De hoofdrollen worden gespeeld door Doris Bokongo Nkmumu en Nathalie Bokongo Nkumu.